Donderdag 17 juni. De eerste lange dag in het vooruitzicht, van velen die nog gaan komen. De dag dat we 19 Keniaanse atleten en gasten gaan verwelkomen. Weken van voorbereiding én uitkijken naar één van de hoogtepunten van het jaar; de Zwolse halve marathon.
De dag ervoor zijn de Kenianen al vertrokken vanaf hun huis om naar Nairobi af te reizen en ook daarvoor had ik al een matatu (busje) geregeld zodat de hele groep al gezellig met elkaar naar Nairobi kunnen gaan. Ik had Richard Mengich als manager aangewezen om de groep te begeleiden en ik mocht als assistent-manager op afstand hem helpen. Ik was nodig, want op z’n Keniaans was het busje al 2 uur te laat. Dat begint al lekker, dit is nog maar dag 1, dacht ik.
Gelukkig iedereen goed gearriveerd in Nairobi en de volgende dag ook in Amsterdam. Fijn ze allemaal weer te zien. Na een knuffel van iedereen, zie ik dat ze er zin in hebben en klaar voor zijn. En zo ook ik. Doordat het druk was op de weg werden we omgeleid. Het navigatie systeem geeft een andere route aan en door de weilanden, windmolens en weidse uitzichten zie ik dat dit helemaal geen straf is, integendeel; Hilda, David, Ruth en William genieten van hun eerste ritje. Voor David en Hilda de allereerste keer om zo ver van huis te zijn. Wat kan ik genieten van hun gezichtsuitdrukkingen en vele vragen. Ik herken het, zo had ik het ook toen ik voor het eerst in Kenia was.
Vrijdag 18 juni. Dag 2. In Zwolle. De dag van de persconferentie en de voorbereidende gesprekjes met de atleten. Marieke gaat op pad, die heeft nog een hoop te doen in Voorthuizen met de andere atleten, want niet iedereen is mee gegaan naar Zwolle. De overige atleten verblijven op de Veluwe. William vraagt of ik een half uurtje voor hem heb. Uiteraard. Na de lunch gaan we zitten. William komt voorbereid met een volgeschreven briefje. Hij heeft ideeën over zijn groep in Embu en deelt deze graag met me. Vervolgens gaat het over de wedstrijd van morgen. Op de vraag ‘wat is je plan?’ komt een heel duidelijk antwoord; William wil 1:00:30 lopen. Het parcoursrecord staat op 1:00:37 en dat wil hij verbeteren. Ik zie de gedrevenheid in zijn ogen en weet dat hij voor zal gaan. Even blikken we terug op het jaar er voor en ook over hoe hij bij Volare Sports is gekomen. Een moment van waardering voel ik, een moment waarbij ik even stil sta en zo blij ben dat hij bij ons management zit. Wat een fijn persoon om mee te praten en hoe serieus hij te werk gaat. Als laatst spreken we nog even de persconferentie door en wil hij weten welke vragen ik hem ga stellen. We bespreken het kort en zie aan hem dat hij het spannend vind. No worries, vertel ik hem, same here.
Het is inmiddels al weer 16:00 en zie ik dat Teun Bouwhuis al binnen komt lopen bij Bilderberg Hotel Wientjes. Oeps, het is inderdaad al bijna zover. Over een uur begint de persconferentie. Snel mezelf klaarmaken, zodat ik de rest van de gasten kan ontvangen. Het gesprek met William duurde geen 30 minuten, maar ruim 2 uur. Dat ging anders dan gepland, maar goed. Hellen Berger-de Vries, Ellen de Lange en Henk Harmelink schuiven aan, naast William Wanjiku en Richard Mengich. Ik zie ogen vol nieuwsgierigheid naast me, wachtende tot ze horen welke vragen ik ze ga stellen. Na een mooie terugblik van de wedstrijd van 2018 volgt een gezellig gesprek en wordt er gelukkig ook een hoop gelachen. Iedereen heeft er zin in. Laat de editie van 2019 maar snel komen, dacht ik. Ik ben benieuwd naar het wedstrijdverloop!
Zaterdag 19 juni. Dag 3. Na wat geregel en gesprekjes met atleten besluiten Marieke en ik even Zwolle in te gaan. De stad waar wij veel zijn geweest, we zijn immers in Wezep opgegroeid. Het gaat allemaal wat gehaast, we hebben immers meer te doen. Toch even met wat anders bezig geweest en nu weer terug naar het hotel. Ondertussen ook veel contact met thuis. Manlief komt ook naar Zwolle en regelt het allemaal verder met de kinderen thuis, samen met mam. Ook daar lijkt alles goed te gaan en slaak ik een zucht van opluchting. Toch ook fijn als dat allemaal weer op rolletjes loopt.
Na de lunch, gezellig met pa, Mariek en een aantal atleten, relaxen we nog heel eventjes voordat ‘het feest gaat beginnen’. Ach ja, het feest is al even bezig. We zitten immers in ‘de feestweken’. Zo noemen we dat op kantoor als het giga-gezellig-en-gigantisch-druk is. En een feestje blijkt het zeker te worden. William Wanjiku wint de Zwolse halve marathon weer en zet een nieuw parcoursrecord neer. 1:00:24. Mission accomplished. Wat ben ik trots op hem en super blij! Hij volgt zijn coach Mbote op, die won Zwolle al 4 keer. Ik laat hem een klein ererondje lopen met de Keniaanse vlag. Geniet, William, dit is jouw moment! En stiekem ook een beetje van mij, want wat er dan van binnen gebeurt is onbeschrijfelijk. Wat fantastisch om dit zo van dichtbij mee te maken. Dit soort momenten zullen nooit gaan vervelen. Uren met hem gepraat sinds hij ‘bij ons zit’. Ik kan niet wachten om te zien wat hij nog meer gaat bereiken.
Heel sneu, atleet Richard Mengich is gevallen tijdens de wedstrijd. Hij is opgevangen door de EHBO, maar hij is niet te vinden. Wat blijkt: hij is meegenomen naar het ziekenhuis. Zodra dit bekend werd, gelijk daarheen gereden. Na het nodige invullen van formulieren mocht hij mee. Wat een dag, wat een dag!
Na een korte nacht slapen, om 8:30 een atleet op de trein gezet. Als dat maar goed gaat dacht ik, dit was de eerste keer met de trein voor hem. Na al onze spullen te hebben ingepakt gaan we met de atleten nog even Zwolle in. Heel hard lopen gaat niet meer. Ze zijn vermoeid van de wedstrijd, maar wel in goeden doen. Ze hebben zin in de dagen die komen gaan. Meer leren over de Nederlandse boeren, in de omgeving van Zwolle. Wat fantastisch dat dit is opgezet. Een once-in-a-lifetime-opportunity voor de atleten en de gasten. De dagen die volgen zijn compleet volgepland met bezoekjes aan boeren, kaas maken, vragen stellen en zoveel mogelijk informatie opnemen om dit toe te passen op hun eigen kleinschalige ‘boerderijtjes’ in Kenia. Op dinsdags ga ik met Emmanuel, Marieke en Fancy Chemutai naar de Maathoeve toe. Fancy had ik die ochtend opgehaald op Schiphol en ging gezellig mee. Wat fijn om de blije gezichten weer te zien, ik zie dat ze werkelijk genieten en hebben vele verhalen. Een gezellige avond met ugali en medaille uitreikingen. Wat een enthousiasme en dankbaarheid vanuit de atleten en gasten. Ik geniet volop.
Op woensdag 19 juni gaan ze weer terug naar Kenia. Moe, maar voldaan. Dat geldt voor iedereen, including me. Fijn dat er zoiets moois opgezet kon worden. Na weer een lange autorit, weer fijn om thuis te komen, maar even uitrusten gaat niet, vanavond zal de running clinic nog plaatsvinden. Ik moet me even opladen. Gauw een paar boodschappen doen, bloemetje halen voor Paulien en Matthijs Visscher. Die hebben veel werk verzet voor deze avond. Tijdens mijn korte praatje over de stichting, merk ik dat ik even moet slikken. Wat een vreselijke oorzaak dat we dit moeten doen, maar tegelijkertijd dankbaar dat we in staat zijn 3 schatten van kinderen te helpen. Let’s do this! 55 mensen zijn gekomen en in totaal 810 euro opgebracht voor de Stichting Peter Kiprotich Cherus Foundation. De dag zit er weer op. Thuis gauw nog even wat online plaatsen en dan zit de feestweek er op. Eentje om nooit te vergeten.
Als het donderdag is, kunnen we lekker aanschuiven voor het avondeten bij pa en ma. De telefoon gaat, Teun Bouwhuis belt. Tijdens de vergadering is het idee om Richard Mengich een kalfje cadeau te doen vanwege zijn pech, ingewilligd. Gaaf! Gelijk hem gebeld. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Ik zie zijn grote glimlach voor me en hoor hem zeggen: ‘You made my day.’
